A quinta edición do O Son Do Camiño

O pasado 30 de maio, arrincou a quinta edición do O Son Do Camiño como é habitual co cartel de “Sold Out”. Más de 40 mil persoas congregáronse cada día no Monte Do Gozo e se venia unha fin de semana chea de música, risas e grandes concertos.

O Xoves tería como puntos fortes a Green Day e J Balvin. Mentres a rapazada esperaba con ansia ao reggetonero, os que empezamos a pintar canas estabámolo
máis pola banda de California.

Pero un festival como este non só ten potentes cabezas de cartel, se non que polo medio hai unha chea de grupos que tamén nos fan gozar. Cunha novidade este ano, na parte superior do auditorio montouse o novo escenario SON Electro by Repsol, onde pasaron algúns dos Djs máis destacados do panorama español.

O Galego Aaron Valle máis coñecido como Amoebo tocoulle abrir o festival e fíxoo como prometera, “un fiestón”, coa súa proposta de reconstrución da verbena galega. A mestura de sons que van desde o funk- pop ata os sons máis actuais, con ritmos latinos, fan un cóctel especial que che chama a bailar.

Os galegos Maryland subíanse ao escenario Xacobeo para brindarnos o seu power pop e a revindicarse na súa terra, a demostrarnos que non é casualidade que leven tantos anos na música, aínda que por desgraza aquí en Galicia non sexa un lugar no que podamos gozar a miúdo deles. Cancións como “Volver nacer”, “Ser motivo” ou “o mozo de ouro” foron enganchando a un publico que cada vez máis ían enchendo o auditorio.

Os californianos The Interrupter foron os seguintes, a banda de ska-punk, na súa xira de presentación do seu novo disco “In the Wild” e fixeron retumbar o foso do auditorio cos botes dos presentes que xa empezabamos a ser un numero considerable.

Fernando Costa, un referente na música urbana nacional, cun foso cheo de rapaces, a media de idade roldaba os 17-18 anos, non paraba de corear as súas cancións “Ata Cando”, “Malamanera” ou “Che coñecín bailando” soaban como himnos, e axudaban a que as gargantas se quentasen para cando lle tocase a quenda a J.Balbin.

Pero antes tocáballe a quenda para Arde Bogota, a banda de Murcia dixéranos no Ouren Sound Fest que ían ao Son do Camiño a facer un conciertazo e a ver a Green Day e así se anunciou Antonio ante todos os presentes. Que imos dicir destes mozos, soaron os seus mellores temas cun son cada vez máis potente e gañáronse a todos, tanto aos rapaces que esperaban a Balvin como a eses maduritos que ansiaban a Green day. O seu «Cowboys da A3», «Los Perros» ou “Que vida tan dura” gañáronse a aprobación de todos os que alí estabamos.

Chegou J. Balvin ao auditorio para demostrar que o reggeton aínda que sexa un xero que a moitos non nos guste é algo que está aí e que move a moita xente, trouxo un espectáculo cheo de luces e bailes. “Que pasa pues?”, “Medusa” ou “No me conoce” deixaron o seu sinal no Monte Do Gozo.

E chegou o momento máis esperado para a outra parte que enchía o auditorio, a chegada dos californianos Green Day, unha viaxe no tempo para moitos, os seus himnos como “Welcome to Paradise”, “Basket Case”ou o seu archiconocido “ American Idiot” facíannos entrar en calor nunha noite que se volveu moi fresca por culpa do vento que non se quixo perder o momento, un vento que por momentos levaba o son e facía que a xente non gozase totalmente do momento.

A noite pechouna a Dj Belga Mattn, cun show de música electrónica.

A xornada do venres tocoulle abrila a Marilia Mónzón, a canaria que nos presenta o seu primeiro traballo, «Encenderé una velita» ensinounos a dozura da súa voz, un concerto moi intimo ao que non axudou a hora e a pouca afluencia de publico, pero que ela e os irmáns Seija acompañándoa soubesen superar e facer o goce dos que alí estabamos para vela.

E ao escenario Estrela Galicia saltaron os Monoulious Dop e iso foi o que pasou, todo o mundo a saltar coas súas cancións cachondas e pegadizas. E é que son uns expertos en animar o cotarro, os de Noia son uns mestres, esta vez con banda, unha banda moi potente que non sempre os acompañan, non nos deixaron parar nin un momento. Con temas como “Todo ou mundo a ten ”,”Non volvo a beber”, “Gústame todo de ti” non faltou a diversión.
Non entendemos que un grupo como este non estea máis programado na xira de festivais de Galicia, son unha aposta segura de bo rolo e diversión e baile que non acaba de arrincar como se merecen.

Volvemos ao escenario Xacobeo pois lle tocaba a quenda a Recicled J, o de Carabanchel moi sobrio en todo momento deleitounos con temas como “Casanova” “150 Cancións” ou “Para non volver”

Seguimos coa gaditana Judeline, unha mestura de música urbana e flamenco no que se move como peixe na auga. En temas como «Pena Penita» de Lola Flores deixounos mostras da súa boa voz, unha artista para ter en conta para próximas citas.

E chegou un dos mellores momentos do festival, La Oreja de Van Gogh, un concerto no que non importou que che levou este día ao auditorio do Gozo, tanto novos como adultos corearon as súas cancións ao unísono. A voz de Leire Martínez e a enerxía da banda conectaron co publico que corearon cancións como ‘Rosas’ e ‘Puedes contar conmigo’ ou “20 de Enero” cunha entrega absoluta.

Love of Lesbian tíñano difícil despois do bo traballo da Orella de Van Gogh, pero Santi Balmes e a súa banda cun indie rock clásico ofreceron un concerto intenso e emotivo no que percorreron os seus temas clásicos e onde nos presentaron cancións dos que será o seu novo álbum e que nos demostraron que aínda que vaian facer un parón están moi en forma.

Myke Towers fixo o que se esperaba dun dos maiores referentes do reggaeton, aínda que estaba el só no escenario, sen bailaríns, sen músicos, si deu o concerto que se esperaba e todo o mundo saíu contento coa súa actuación.

Pet Shop Boys, o lendario dúo británico de synth-pop realmente fixo vibrar aos asistentes co seu inconfundible son e visuais impresionantes. Clásicos como “West End Girls” e “It’s a Sen” seguramente crearon unha experiencia máxica.

Cunha posta en escena minimalista, no que só había dous farois no centro do escenario e unhas mascaras que lle cubrían a cara durante as primeiras cancións, fixeron un concerto de case dúas horas con todos as súas hits e versións de U2, Elvis Presley ou Village People, e onde tamén nos presentaron cancións do seu novo disco “Nonetheless”.

Os madrileños Natos e Waor, cumpriron co esperado, cun concerto intenso na que a conexión co publico co que cantaron todos os seus clásicos e no que ademais fixeron a delicia dos seus fans coa presenza de Recicled J co que cantaron cancións do seu aclamado “Hijos da ruína” que fixeron que fose outro dos máis grandes do día.

Para pechar a noite, Icona Pop acaparou os focos co seu máis que reconocible electro-pop. O dúo sueco fixo bailar a todos con éxitos como ‘I Love It’ e ‘All Night’.

Sábado no Monte do Gozo, o último día do festival chegara e esperábase que o día fose igual de intenso que os anteriores, aínda que o día anterior había deixado o listón moi alto, pero tiñamos por diante concertos de artistas como Melendi, Ana Mena, Rels B ou Thirty Seconds to Mars.

Tocoulles abrir a New Kill Wave, como eles ben dixeron era o seu primeiro concerto e a verdade é que o tiveron difícil, pois tampouco era a mellor maneira de empezar, primeiro concerto do día, a unha hora moi temperá e cun día de sol. Difícil, se a iso engadímoslle que os madrileños aínda non sacaron disco, sairá neste 2024. Pero puxéronlle ganas e cumpriron, os poucos asistentes que por alí estabamos comentabamos que serán un grupo para ter en conta para próximas citas.

Carlos Ares, o cantante e produtor coruñés presentábanos o seu disco “Peregrino” e facíao cunha posta en escena sinxela, e cunha gran banda detrás. “Peregrino” é un disco que está chamado a ser un referente neste 2024 e que fará a Carlos Ares como un dos artistas que movan a escena galega, esperemos que isto se traduza en velo máis por Galicia.

A súa voz e a súa sobriedade facían gozar a un publico que aínda que non en gran masa se había un gran numero que acudía a ver o seu directo e que demostraba coreando as súas cancións.
Temas como «Aquí aínda», «Terrícola» (que cantou Carlos en solitario coa guitarra) ou “Peregrino” tolearon a un publico con moitas ganas de ver a Carlos en directo.

Despois tocoulle a quenda a BB Trickz, unha moza con aparencia de nena, cunha temática que a verdade á miña persoalmente prodúceme rexeitamento, cabe destacar que a rapazada alí presente non deixaba de corear as súas cancións.

Despois, un foso case cheo ao completo tomou posesión do escenario Baiuca, o máximo expoñente da mestura da electrónica co folk galego, un referente a nivel internacional, cunha posta en escena brillante e un grupo co que fan que a unión do o visual co musical transpórtenos a un espazo místico.

As voces das irmás Montero e de Antía Muiño que tamén esta vez, uníase a elas no escenario do Gozo, facíannos fluír por paraxes de tradición.
Sen dúbida o espectáculo que nos expón Baiuca sexa un dos mellores agora mesmo.

Na seguinte quenda estaba Ana Mena, por unha escaleira branca custodiada aos lados polos seus músicos, baixaba ao escenario onde a esperaban vos bailaríns coma se dunha diva tratásese, e déronnos un espectáculo cheo de bailes e cunha moi boa voz, unha gran posta en escena sen dúbida, onde a de Estepona sóubose gañar ao publico, ao que regalou unha versión de “Puedes contar conmigo” de La Oreja de Van Gogh.

Estaba a achegarse o final do festival, pero aínda quedaba o forte por vir, e Tom Odell estivo á altura cun publico entregado e coreando os seus temas máis famosos.

A Melendi tocoulle un momento un pouco complicado, o seu concerto, un dos da xira “20 años sin noticias” tiña que competir co futbol, e nin máis nin menos que coa final da Champion League. Pero como dixo o propio Ramón, alí estabamos para cantar e bailar e que nada ía facer que deixase de ser un gran espectáculo, e o foi, sen dúbida.
Un repertorio ben elixido cheo de cancións clásicas enganchou a todos desde o minuto un e aínda que parte do publico estaba cun ollo nos teléfonos non deixaron de cantar con el cada un deses temas.

E o momento cume chegou con Thirty Seconds To Mars, que demostraron que Jared Leto é un showman, outra vez volveu facer das súas ao escalar polo escenario e a subir a unha chea de xente a cantar con eles as súas cancións. Gozamos de éxitos como “The Kill” ou “ Attack” e deixounos un bo sabor de boca en lineas xerais.

Rels B tomaba a substitución dos americanos e facíao cun gran concerto, O mallorquino acompañado por unha gran banda ánimou aos presentes cos seus grandes clásicos que coreaban e bailaban cada unha das súas cancións, gran concerto o seu que regalou aos presentes cunha interpretación moi intima do seu tema “Shorty quete vaya bien” acompañado só dun piano.

A noite e o festival pechouno Wade, un Dj cunha longa traxectoria cunha sesión de house e techno.

En lineas xerais un bo festival, con moita variedade e moi boa organización.

About The Author

Solirock

See author's posts