Vilaxoán vibra co Festival Revenidas 2025: música, cultura e resistencia baixo a chuvia

Vilaxoán volveu converterse no epicentro da música alternativa e da cultura galega coa celebración do Festival Revenidas 2025, que durante catro días reuniu a máis de 25.000 persoas nun ambiente festivo, reivindicativo e resistente ás inclemencias do tempo. A pesar da chuvia persistente, o público respondeu con entusiasmo, consolidando unha vez máis este evento como un dos referentes do panorama musical galego.

Un cartel potente e diverso
A edición deste ano destacou por unha programación que combinou lendas do rock, propostas emerxentes e sons internacionais. Hugo Guezeta, que presentou o seu disco “O Noso Tempo”, Fermín Muguruza ofreceu un directo inesquecible, Riot Propaganda regresou coa súa mensaxe incendiaria, e bandas como The Rapants, Dubioza Kolectiv, Buhos, Galician Army e The Baboon Show mantiveron a enerxía ao máximo.

Xoves 11 de setembro: Apertura con enerxía emerxente

O xoves arrancou con forza grazas ao directo de Hugo Guezeta, que presentou o seu disco “O Noso Tempo”, seguido polas neozelandesas Dick Move, que sorprenderon co seu punk feminista e actitude arrolladora.

The Rapants, que seguen consolidándose como unha das bandas galegas máis queridas, continúan na súa liña de facer mover o esqueleto a todo o mundo, seguidos da garra e da enerxía da banda sueca The Baboon Show, a entrega de Cecilia Boström sobre o escenario é tal que o escenario Vibra Mahou quedoulle pequeno xa desde a primeira canción.

Tras unha pequena pausa na que a Duendeneta non deixou que baixase en ningún momento o listón que tan alto deixara a banda sueca, seguimos a tope cos bosníacos Dubioza Kolektiv, que volveron un ano máis a Vilaxoán facendo como sempre as delicias de todo o mundo co seu espectáculo divertido e que invita a bailar sen parar.

Sanguijuelas del Guadiana deixaron claro por que son unha das bandas do momento cun bo concerto, seguidos de Buhos e para pechar o día con Galician Army.

Venres 12 de setembro: Explosión de música e reivindicación

A segunda xornada tocoulle abrila a Seitura, unha banda de punk formada no Val Miñor que paso a paso, como as formigas, van avanzando forte e con garra no panorama galego. Tocoulles a difícil tarefa de abrir a tarde moi cedo, pero un gran grupo de fieis estaba apostado diante do escenario Galicia para arroupar á banda e corear cada un dos seus temas. Destacou a súa versión da canción de Sés, Tempestades de Sal, que a propia artista destacou no seu concerto. Concertazo.

A J Martina tocoulle despois no escenario Vibra Mahou, un grupo navarro-bizcaíno de pop electrónico que utiliza o éuscaro nas súas cancións, demostrando unha vez máis que o idioma non está renido coa música e coa apertura de fronteiras.
María Xosé Silvar, a temperamental e tan reivindicativa cantautora coruñesa, volveu demostrar unha vez máis o seu espírito reivindicativo e o seu amor pola música e pola terra. No momento da súa actuación o recinto estaba practicamente cheo, con todo o mundo cantando e bailando as súas cancións que son himnos no cancioneiro popular galego.

Les Testarudes, a banda catalá de ska, rocksteady e reggae formada integramente por mulleres, veu encher de baile Vilaxoán. Era imposible estar dentro do recinto sen estar movendo os pés cos ritmos destas rapazas.
E chegou un dos momentos máis agardados do festival, o concerto de Fermín Muguruza, que ofreceu un show cargado de forza política e emoción. O de Irún, que está a celebrar o seu 40 aniversario na estrada cunha gran xira que o levou practicamente a todas as cidades do país, deixounos un concerto inesquecible cun público que soubo estar á altura do artista.

Deixounos momentos inesquecibles e grandes colaboracións con J Martina, con Jásper (Loita Amada) en “Zu Atrapatu Arte”, con Sés en “Gora Herria” e con Les Testarudes en “Sarri, Sarri”.
Sons of Aguirre & Scila non deixaron que baixase o nivel, nin de intensidade nin de reivindicación. Baiuca desatou novamente o baile e o canto con outro dos directos máis interesantes desta edición e Svetlana puxo o broche a un día moi intenso.

Sábado 28 de setembro: Tradición baixo a chuvia e despedidas emotivas

A Filloas tocoulle a difícil labor de arrancar un longo sábado, coa dificultade do tarde que acabou o festival na noite do venres, para seguir con Lendakaris Muertos. Aos de Pamplona tocoulles un horario moi pouco habitual para eles, pero que non por iso deixaron de facer o que fan sempre: provocar e rir de todo o mundo organizando unha gran festa no recinto de Vilaxoán.
Tras unha pequena pausa que como sempre e de luxo amenizou a Duendeneta, volvemos á carga con Monoulious Dop. Esta vez a banda saíu co formato reducido onde Ula, Mon e Beny tocaron en trío en formato eléctrico, pero que non deixan de ser como sempre, tan irreverentes e divertidos, que non deixan indiferente a ninguén. Miles de persoas bailando, saltando, agachándose, movéndose á dereita e á esquerda, adiante, atrás, todo o que Ula lle pedise. Dominan á masa ao seu antollo con esas letras cachondas e o seu carisma enriba do escenario.

Mondra estaba agardando por nós no escenario principal para ofrecernos o seu novo espectáculo. Como xa nos viña ensinando a cada paso que dá, un espectáculo moi medido, cheo de coreografías moi coidadas onde se xuntan a modernidade e a tradición.
Cambiamos outra vez para o escenario Vibra Mahou, onde os andaluces F.R.A.C. déronnos mostras do seu rap combativo e satírico, onde prima sobre todo a denuncia social.
Dakidarría volveron levarnos ao escenario Galicia co recinto practicamente a rebordar para poñer a todo o mundo a gritar. Sempre combativos pero con eses ritmos tan pegadizos puxeron patas arriba o recinto de Vilaxoán. A chuvia empezaba a aparecer pero ninguén quería deixar de saltar e bailar cos rapaces do Val Miñor.

E volvemos ao outro escenario, esta vez da man de Bewis de la Rosa e o seu rap rural. Desde o primeiro momento víase ás claras cal é o seu estilo dentro da escena urbana, un estilo que engancha ao público desde o primeiro momento e lévate da man durante todo o concerto. Destacar a aparición da súa amiga Catuxa Salom no escenario para cantar xuntas “Te quedaste fuera”.
Heredeiros da Crus volveron demostrar por que son unha banda referente no noso país e por que os anos non pasan por eles nin polas súas cancións. Seguen coa mesma enerxía no escenario e con esas pingas de humor e retranca que tantos bos momentos nos levan dados. A chuvia cada vez máis intensa non era suficiente para que a xente deixase de corear as súas cancións como himnos ou que Toñito de Poi bautizase no rock&roll a un mozo do público. Son mestres no seu, saben o que todos esperamos e non dubidan en demostralo.
Tras outro pequeno parón no que algúns aproveitaron para coller forza e a maioría para non perder o subidón coa compañía da Duendeneta, que ben saben como facelo, tocoulle a quenda aos asturianos Onza, un proxecto no que destaca Pepo, ex membro de Desakato, e mostra a garra e a forza de sempre.
E chegou outro dos momentos máis agardados no festival, o regreso de Riot Propaganda. A súa subida ao escenario coincidiu cos peores momentos climatolóxicos, pero iso non serviu para que os valencianos amosasen o seu espírito combativo e onde un estoico público cantou cada unha das súas proclamas.
Despois La Élite tomou o relevo cando o temporal arreciaba e os ánimos estaban máis no alto e eles non deixaron que decaese en ningún momento. Despois La Fúmiga puxo a todo o mundo a bailar e deron paso ao portugués Omiri para que despois da súa actuación a Yaya DJ puxese por todo o alto o fin de festa.
A cancelación das actividades previstas para o domingo pola tarde e noite fixo que non puxésemos un punto final ao festival. AS Revenidas recuperará a Gala de Circo Solidaria e o concerto cancelado noutra data, que será anunciada en canto estea programada.

About The Author

Solirock

See author's posts