O dúo vigués de hip hop Vértebras foron os encargados de abrir o lume nesta edición do festival, Ika Suversiva e Amari, sempre combativas e reivindicativas tiveron a difícil tarefa de empezar a animar ás primeiras almas que ían chegar.
Os cataláns de The Tyets, un dúo tamén pero esta vez de Mataró, tomaron a testemuña co seu estilo cheo de fusión demostráronnos o porque son o primeiro grupo que cantando en catalán conseguen máis dun millón de escoitas ao mes en Spotify.
A banda catalá, totalmente integrada por mulleres, Balkan Paradise Orchestra, puxéronnos a bailar coa súa mestura de ska.
Despois de que a Duendeneta co seu inconfundible bo facer púxonos a todos botando como tolos pata que cando chegaron os Lendakaris Muertos xa estabamos todos a lume de biqueira para seguir un concerto cheo de botes, de pogos e de risas co seu punk desenfadado e cun Asier que non para de montar festa e provocar sobre o escenario.
Chego o momento da primeira despedida do festival, a banda valenciana Mafalda se baixa dos escenarios e no Revenidas facían o último concerto en Galicia, deixando un gran sabor de boca e unha gran dor por non poder volver ver este pedazo de grupo encima dos escenarios.
Muchachito Bombo Inferno, que actuou por primeira vez en Vilaxoán, deixounos unha gran actuación coa súa inconfundible fusión de ritmos, cunha banda que se conxunta á perfección e que fan que os pés non sexas capaz de deixalos quietos.
Trashtucada, un septeto que mestura rock, reggae e ska, foron os encargados de amenizar a espera ao gran momento da noite e ao dun dos mais importantes do festival a gran actuación de Dakidarría unha banda que ten algo especial con este festival e que contan os seus concertos como actuacións memorables.
O Venres foi un día no que destacaron sobre todo as despedidas, xa que os grupos, o adhesivo se baixa dos escenarios e tamén se despiden en Vilaxoán do mesmo xeito que García Mc & Nación Quilombo.
A xornada no Centro Sociocultural e Deportivo de Vilaxoán ás 13:00 onde Dakidarría presentou o Documental «En Pé!»
Ás 17 horas abríronse as portas coa música que nos propoñía a Duendeneta, para dar paso a ETS: En Tol Sarmiento, unha banda Vasca cun potente Rock- Ska.
García Mc & Nacion Quilombo deixáronnos un concerto moi emotivo, separaban o seu camiño e quixeron facelo ao grande, e nós fomos afortunados de poder vivir este concerto.
Fillas de Cassandra volvían a Vilaxoán e esta vez faríano no escenario principal e claro, como era de esperar quedóuselles pequeno tamén, este ano coa nova proposta máis electrónica e coa compañía de Tania Caamaño e Mariña Vidal, que fan máis redondo un espectáculo xa de seu moi cheo de forza e vida.
Lontreira que bebe do estilo de fillas, fixeron que a festa non baixase en ningún momento cos seus ritmos festivos unidos ao tradi tan en auxe nestes momentos
La pegatina tamén quixeron que o seu concerto de despedida fose un acontecemento especial e aínda que son un grupo que sempre nos fai vivir uns concertos moi especiais e cheos de baile este non podía se menos e organizáronnos unha gran rave.
Miss Bolivia, a rapera arxentina deunos un concito contundente co seu estilo, cun gran compromiso social e un claro activismo feminista onde mestura os sons urbanos co pop, reggae, rap.
Narco, os sevillanos que fusionan tan ben rock, rap e música electrónica, deixáronnos unha gran actuación, chea de forza e letras reivindicativas.
A banda de Cornellà de Llobregat, Muyayo Rif e o dúo Serial Killerz foron os encargados de pechar un día cheo de emocións e de bailes.
O Sábado foi o día grande e moi grande, catorce bandas subiríanse aos escenarios de Vilaxoán, outra vez a Duendeneta eran os encargados de arrincar o día e facer amena a entrada ao festival, Catuxa Salom que abría o último día de festival, a súa fusión das súas raíces arxentino- galaicas e electrónica foron un gran abrir de boca para a longa xornada que nos esperaba. Para arrincar a sesión vermut cos italianos Talco, que xa son uns asiduos ao festival co seu estilo inconfundible de Ska e punk.
Xavi Sarrià seguiu aos Talco, ou que fora líder dous míticos Obrint Pas, que ofrecerá non Revenidas ou seu derradeiro concerto en Galicia antes dá súa retirada.
Chegou a quenda para “a máquina do bo rolo” coa banda de Muros, The Rapants, que podemos dicir deles a estas alturas, o concerto na linea de sempre, moitas risas e moitos saltos, dicir que o nome da xira é a máis descritiva que poden levar estes rapaces.
Os nenos Jesús, un grupo pouco coñecido e ao que moito se achegaron a ver por curiosidade e polo bo son para descubrir que o seu frotman non era outro que o archiconocido xornalista Jordi *Évole, un grupo de versións que soaba moi fresco e moi ben, cun Jordi moi alegre e que contaxiaba esa alegría a todo o mundo.
Tanxugueiras tomaron a substitución e fixérono como elas téñennos afeitos, ao grande con esa forza tan característica nelas e cun publico tan entregado a elas como elas ao publico, a unión fai que eses momentos sexan especiais e que os concertos sexan momentos inesquecibles.
Moi boa a proposta de Guadi Galego nesta nova xira Síntese Horizonte onde nos mostra un lado sentimental e un lado moi reinvidicativo ou mesmo tempo.
Despois tocoulle a quenda ao Kanka, o cantautor madrileño con deunos mostras do seu talento cun gran concerto cheo de clásicos e de temas do seu ultimo disco, onde nos mostrou que a súa combinación de estilos e de ritmos que domina moi claramente fano moverse como un peixe na auga no escenario.
A Fúmiga, chegaron para presentarnos «Tot està per fer» un disco pensado para os directos e onde nos deron moi boa mostra diso fusionandose cun publico que non lle importou en absoluto que as cancións fosen en Valenciano. Destacar a saída ao escenario de Tanxugueiras, nas últimas estrofas de «Llavors».
Dubioza Kolektiv. Son un grupo xa da casa en Vilaxoán, o grupo procedente de Bosnia que tanto nos fai bailar e saltar coa súa fusión de hip hop, reggae, dub, rock e folclore bosníaco fan un espectáculo moi divertido, non deixan de interactuar co publico e é imposible manterse quieto ou indiferente #ante o seu espectáculo.
Lagrimas de Sangue o grupo catalán de hip hop que tamén anunciaron que esta xira, Harmónica Desorde será a súa xira de despedida, deixounos a súa mostra de que se pode ser reivindicativo e alegre ao mesmo tempo, a súa gran conxunción de voces e as súas letras fan unha proposta moi interesante.
Rebeliom do inframundo, que está a dar as últimas rabexadas á súa xira Amor ou Barbarie, o grupo capitaneado por Nervo, volveu dar mostras de por que hoxe por son son o mellor grupo de Galicia en música urbana, un grupo que xa de por se tiña unha gran garra no escenario e que gañou moito máis coa presenza na guitarra de Alberto Busto. Un concito no que tiveron varias colaboracións como a de Tanxugueiras ou Law.
Loita Amada é a proposta liderada por Jásper que despois da disolución de NAVE volveu máis combativo que nunca e presentounos en Vilaxoán «Rematou ou Simulacro» un disco moi combativo que non deixa indiferente a ninguén e cun gran directo.
Pechou o día A Yaya DJ combinando música reivindicativa, música de onte e de hoxe, música tradicional galega e música actual.
A xornada do domingo, xa coas portas abertas, foi a máis multitudinaria que se lembra nos últimos anos. Miles de persoas congregáronse ao mediodía para desfrutar da tradicional sardiñada Rías Baixas. A organización dispuxo de 800 kilos de sardiñas asadas que se esgotaron en apenas hora e media. Despois da sardiñada o público permaneceu no recinto para asistir a gala de circo e, xa pola tardiña, aos concertos de Caamaño & Ameixeiras e De Ninghures, cos que se pechou o festival.
About The Author
